Al 9 jaar de beste
3000 fans.FB lowy Cremers udonthani.
Ze kunnen niet meer om ons heen.
Hoofdstuk 23 belevenissen op de kustvaart 1960
Een bijdrage van een onzer fans.
De maan scheen helder door het zolderraampje wolken joegen aan de hemel achter elkaar aan, Dirk schatte
dat het wel windkracht negen tot tien waaide, hij keek naast zich, het blonde haar van Willy lag als een
waaier om haar hoofd.
Hij kuste haar tevreden op haar voorhoofd, maar haar haren bleven aan zijn lippen kleven.
Het lukte niet met zijn tong, de haren uit zijn mond te duwen.
Willy werd wakker, kan je niet slapen vroeg ze loom?
Ga nou maar slapen jongen, murmelde ze, het is nog veel te vroeg.
Dirk kon niet meer in slaap komen, hij dacht er aan waar de Gruno nu zou varen.
Van Astrid had hij gehoord, dat ze al weer door het Kiellerkanaal waren.
Noordwest was nou niet bepaald een lekker windje voor hen.
Hij zag het al voor zich, Wim stond zich schoorhoudend te sturen, Joost zou wel in de kaartenkamer zitten te
dutten.
Maar hij had er voorlopig niets meer mee te doen, hem kon niets gebeuren, hij lag lekker in bed.
Toch wilde hij wel even aan boord stappen, wat zou Wim schrikken als hij ineens de stuurhut deur open trok
en zou vragen, zal ik even sturen, maatje.
Inwendig moest hij een beetje lachen.
Waar lig je aan te denken, vroeg Willy?
Ach laat maar zitten antwoordde hij, een binnen pretje.
Morgen zaterdag, zou het gebeuren, dan ging hij samen met Willy naar Delfzijl.
Maandag gingen de lessen op school beginnen, hij was al samen met haar een paar dagen eerder naar zijn
kosthuis geweest om zijn spullen te brengen en nog even kennis te maken met de ouwe luitjes.
De caravan was netjes opgeruimd alsof hij al op Dirk stond te wachten, stiekem had hij met de ouwe (zoals
hij hem moest noemen) zijn eerste borreltje al gedronken.
Willy bleef gelijk het eerste weekend over, dat was gemakkelijker om de rest van zijn spullen mee te nemen
in de auto, dan alles in de trein te sjouwen.
Hij probeerde nog maar een beetje te slapen, het was een drukke dag voor hem geweest, het werk in een
bakkerij was wel iets anders dan aan boord.
Maar met Willy in de buurt zou hij nog wel putje schepper willen worden.
Eindelijk sliep hij weer in, dromend van de Gruno, die als een hobbel paard over de golven danste.
Veel te vroeg werd hij weer wakker en begon te friemelen aan een nog slapende Willy, die genietend van de
warmte, in het eigenlijk te kleine bedje nog steviger tegen Dirk aan kroop.
Hij hoorde hij de pendule beneden, zeven uur beieren, met een sprong was hij uit bed en schoof het gordijn
helemaal open.
Het was nog pikke donker, maar hij kon het niet langer uithouden, de storm zat hem op de hielen, zo als
Nico het gezegd had.
Hij klede zich aan en ging naar buiten, om naar de haven te gaan welk schip er zou liggen te lossen, stom hij
was gisteren nog een bestelling wezen brengen bij Wiliam Pont toen had hij zo kunnen kijken wie er
onderweg waren om te lossen.
De Maasborg kon er nog niet wezen, die had in Velsen gelost en zal nu wel weer onderweg zijn naar de
Oostzee
Er lag wel een ander schip van Wagenborg aan de kade, Dirk maakte een praatje met de stuurman, terloops
kwam het gesprek op de Maasborg.
De stuurman had gehoord dat, toen de Maasborg lag te schutten, in de sluis van IJmuiden aan boord een
baby was geboren.
Het jongetje wilde zeker persé in Holland geboren worden, nou dat was op het nippertje, de in allerijl op
getrommelde vroedvrouw moest noodgedwongen mee varen naar Velsen.
237
Schepen van Wagenborg moeten varen, merkte de stuurman schamper op, kinderen maken doe je maar
in je vrije tijd, maar voor de gevolgen daar kan je toch geen schip voor stil leggen.
Met het nieuwtje van de geboorte kwam Dirk thuis, hij deed de deur open en vroeg aan Willy, weet je wie er
een baby heeft gekregen?
Je bedoelt dat vrouwtje van de Maasborg, antwoordde ze lachend, ze hield een geboortekaartje omhoog,
Berend jr zes pond, geboren in de middensluis van IJmuiden a/b van de Maasborg, las ze voor, het kaartje is
net gekomen, Astrid zal er ook wel eentje hebben.
Na onnodig rommelen en rond treuzelen, stapten ze in de auto naar Delfzijl, uitgezwaaid door Pa en ma
Zwart.
In Delfzijl aan gekomen moesten ze eerst bij zijn kostjuffrouw een bakje koffie drinken, daar kwamen ze
niet onderuit. Het oude mensje dribbelde bedrijvig heen en weer, de ouwe was naar de haven, iedere morgen
moest hij kijken welke schepen er binnen waren gekomen.
Soms kwam hij met een maaltje vis terug die hij van en visserman had gebietst. Nu was hij wel erg laat
terug.
Hij zal wel ergens aan boord zitten, zei ze, hij kent iedere coaster die hier binnen komt.
Dirk en Willy gingen maar eens naar Dirk zijn voorlopige woonverblijf.
Ze pakte zijn spullen in de kastjes, keek eens om zich heen en zei, hier zal jij het best naar je zin hebben, als
je kostjuffrouw je maar niet teveel bemoedert.
Er werd op de deur gebonsd, toen ze open deden stond de ouwe voor de deur.
Mag ik binnen komen vroeg hij weg gedoken in zijn duffelse jas.
Waarom niet antwoordde Willy. Nou ja, jullie konden wel eens ergens mee bezig zijn waar je geen
pottenkijkers bij nodig hebt antwoordde hij knipogend naar Dirk.
Dirk dacht er aan dat hij best een schuinsmarcheerder kon zijn geweest, vroeg of laat zou hij er wel achter
komen, de ouwe praatte graag en dan komt een gesprek onder mannen steevast over vrouwen.
Wat dacht je Dik, is het al tijd voor een pierenverslikkertje, zonder zijn antwoord af te wachten pakte hij de
fles uit het verborgen kastje en schonk drie borreltjes in.
Willy dronk nooit jenever, maar wilde de ouwe niet voor zijn hoofd stoten en leegde in één keer haar glaasje,
ze was bang dat de ouwe een tweede glaasje in zou schenken maar hij deed de dop op de fles en stapte weer
naar buiten.
Willy maakte het bed klaar voor de nacht, spreide haar nachtpon op de dekens en bekeek het resultaat.
Ik denk niet dat je vannacht dat ponnetje nodig hebt zei Dirk, maar eerst wil ik nog een wandeling maken,
langs de haven.
Het waaide altijd nog erg hard, een vieze fijne stofsneeuw maakte het extra koud.
Stevig gearmd in hun jassen weggedoken, liepen ze over de havendam. Vandaar konden ze een eind over de
Dollard kijken, in een vlaag konden ze een paar lichten onderscheiden van een inkomend schip, als we daar
op wachten tot hij binnen is dan zijn we stijf bevroren, zei Dirk, kom we gaan lekker onder de dekens, gaan
we knuffelen vroeg hij en kneep haar arm stevig tegen zich aan.
Willy tuitte haar lippen en zei, geef me eerst maar eens een kus, pervers mannetje.
Na de ouwetjes goeden nacht gewenst te hebben, vertrokken ze naar hun knusse privé nestje.
He was behaaglijk in de caravan, dat warm werd gehouden door een paar elektrische kacheltjes.
Ze moesten zich wassen in een primitief gootsteentje, een douche was niet aanwezig, daarvoor moesten ze
bij de oudjes zijn, als die hem ooit gebruikten, Dirk kon het zich niet voorstellen.
Hij kroop onder de dekens en lag naar Willy te kijken, die zich stond te poedelen in het fonteintje.
Zeg Wil begon hij, heeft Astrid wel eens gevraagd over ons liefdes leven?
Dat zou je wel willen weten hé, antwoordde ze, maar dat is iets onder vriendinnen en dat blijft geheim.
Ze heeft mij ook wel eens gevraagd, toen heb ik alles verteld wat wij deden, zei Dirk grijnzend.
Poedelnaakt huppelde ze door het caravannetje, sprong met een boogje in bed en begon een stoei partij, die
het bedje vervaarlijk deed kraken.
Een belletje deed Dirk wakker worden, hij keek om zich heen en moest zich eerst oriënteren waar hij zich
bevond.
O ja, hij wist het weer, hij voelde het warme slapende lichaam van Willy naast zich, hij herinnerde zich weer
hoe onstuimig ze was geweest, wetende dat ze door niemand gestoord en gehoord konden worden hadden
ze tot de ochtend, van elkaar genoten.
238
Op die momenten had Dirk niet aan de Gruno gedacht, hij had toen voor geen geld willen ruilen.
Weer ging het belletje, hij keek op zijn horloge, zag dat het pas halfnegen was.
Hij sprong uit bed en ontdekte het voor de derde maal rinkelende belletje, met een drukknopje er naast, en
een met een punaise vastgeprikt papiertje, met het opschrift, terug bellen aub.
Dus dat was het gebel, als het etenstijd was, belden ze uit het huis en moest je terug bellen, het zou ook wel
verwacht worden dat je dan direct kwam.
Hij wekte Willy en zei kom er snel uit de ouwe heeft, gebeld en we moeten gelijk eten, kleed je maar snel
aan, wassen doen we later wel.
Ik wil helemaal niet eten stamelde ze nog slaapdronken en trok de dekens weer over haar hoofd heen.
Met een ruk trok Dirk de dekens van bed en dook naast haar, kom zei hij doe mij een plezier doe snel wat
aan en naar buiten, ik moet hier nog een half jaar vertoeven en wil geen gelazer met de ouwe luitjes.
Snel trokken ze een paar kleren aan, deden het deurtje open, waar ze door een winters landschap werden
begroet, het had de rest van de nacht gesneeuwd, alles lag onder een donzen witte deken.
Ze wipten met grote sprongen door de sneeuw, Willy in haar wapperende ochtendjas, waar ze al achter de
gordijntjes werden opgewacht door de ouwe.
Hij deed de deur open en riep kom maar snel binnen, het is veel te koud buiten.
Het eten was sober maar voldoende, daar moest de ouwe niets van hebben, geen liflafjes of vreemde dingen
zei hij, je moet je maag vol hebben en anders niks, vroeger hadden we het minder, wel waren er traditie
getrouw, gebakken eieren met spek
Zijn vrouwtje was een stuk milder ze vroeg steeds of Willy nog iets wilde en schoof haar iets extra’s toe, ze
deed haar best om haar gasten het naar de zin te maken.
Zo snel ze konden voor hun fatsoen, stonden ze van tafel op en verdwenen Dirk en Willy, naar het
caravannetje.
Dirk stond zich te scheren, keek in de spiegel, zag dat Willy haar ochtend jas uitdeed en ze er alleen blouse
onderaan had.
Ben je daar mee naar binnen geweest vroeg hij verbaasd, had je niets meer aan?
Dat ben ik zeker vergeten, jij zat ook zo te haasten antwoordde ze quasi verlegen, gooide haar jas uit en dook
weer onder de dekens.
Dirk nog met nog resten scheerzeep op zijn wangen zei, het is eigenlijk nog veel te vroeg om uit bed te gaan,
schuif eens op ik kom er ook nog in.
Zo lagen ze de zondagochtend te verdoen in elkaars armen, mijmerend over de dingen die morgen gingen
gebeuren, zijn eerste schooldag en kennismaking met mede leerlingen.
Het zouden allemaal vreemdelingen zijn, hij wilde maar dat Wim ook naar de school was gegaan.
Zeker lekker zuipen zei Willy en niet leren, het is beter zo dan heb je geen afleiding en trouwens, de ouwe
zal je wel in toon houden.
Eindelijk kleden ze zich aan, het werd ook wel tijd ook, het was al na de middag.
Met dat ze uit de caravan stapten, ging het belletje.
De ouwe zat aan tafel, voor zich een fles bokma en een fles advocaat.
Zondags wordt er voor het eten altijd een glaasje gedronken, zei de ouwe grijnzend.
Na het eten moest Willy naar huis, of ze nou wilde of niet, de ouwe stond er op, met dit weer kan je maar
beter voor donker over wezen, zei de bezorgde man, de volgende keer ga je maar maandag terug, opperde
hij.
Willy was nog maar één dag over de vloer en ze had de ouwetjes al om haar vingers gewonden.
Dirk vond het wel rot maar de ouwe had gelijk, dus kuste hij zijn vriendin voor de laatste keer en met de
nodige raadgevingen vertrok Willy naar Zaandam.
Na denkend over het heerlijke weekend, wilde Dirk niet heel de avond bij de ouwtjes aan tafel zitten. Hij
liep nog een keer langs de haven, waar de gisteren aan gekomen coaster lag.
In de stuurhut was iemand nog bezig een tweede man hing over het stuurrad, een sigaretje in zijn mond.
Hij keek eens naar buiten, zag Dirk staan, keek nog eens wat opmerkelijker naar Dirk, kwam naar buiten en
vroeg, jij bent toch van de Gruno?
Kom even aan boord joh.
Het bleek Hein, de stuurman van de Maasborg te zijn, die ze in Vaassa hadden ontmoet, hoe kom jij nou hier
aan boord vroeg Dirk.
239
Hij vertelde, in Holtenau ben ik op dit bootje overgestapt, ik ga morgen naar school dat kwam mooi uit
voor de firma, ze rekenen het goed uit, tot de laatste dag moet je werken, zei hij lachend.
Maar wat doe jij hier in Delfzijl voeg hij, je zit toch niet op die Engelsman, duidend op het schip wat voor
hen lag.
Wel nee man lachte Dirk, jij wordt voorlopig, de eerste tijd mijn maat op de zeevaartschool.
Ik ga namelijk maandag ook voor het eerst naar school, maar wat doe jij nou weer op school je bent toch al
stuurman.
Nee op de Maasborg was ik stuurman met dispensatie maar nu gaat het gebeuren, verleden jaar een beetje te
veel bijscholing in de kroeg gehad, eindigde hij lachend.
Zullen we nog een voorproefje nemen op de komende tijd, vroeg hij lachend?
Ik weet wel een leuk tentje antwoordde Dirk, onze machinist op de Gruno zijn moeder rund hier een kroegje,
misschien wordt dat wel onze stamkroeg.
Met z’n drieën liepen ze naar de kroeg van Bart zijn moeder, die Dirk direct herkende.
Hallo begroette ze Dirk bij het binnen komen, is Bart er niet bij?
Die zwerft ergens op de Oostzee, antwoordde Dirk, Ik kom hier in Delfzijl een poosje logeren vervolgde hij.
Ik ga proberen een papiertje te halen in de komende maanden en dit is mijn maat van een ander schip.
Hein groette haar en bestelde gelijk een paar biertjes.
Ze praten over de vaart tot het gesprek op de nieuwe burger kwam.
Hein vertelde dat Wieteke, ter hoogte van Den Helder weeën begon te krijgen.
Wieteke zei maar steeds dat het nog wel even zou duren voor dat de baby ging komen.
Maar toen we tussen IJmuiden en Den Helder voeren, kwamen de weeën steeds vaker, de ouwe had gezegd,
druk een keg tussen de regulateur haal alles uit de kar.
We stormden als een gek tussen de pieren, de loods dorst niet eens aan boord te stappen, zo’n gang hadden
we.
We peerden de midden sluis in, vol aan achteruit, met slechts één trosje vast, rukte de stuurman de
vroedvrouw, die al op de sluis stond te wachten, aan boord.
Ze was net op tijd om de ouwe te helpen het kindje op de wereld te helpen.
Wij wisten niet beter of het zou nog wel even duren en voeren toen we geschut waren de sluis weer uit, we
dachten bij ons zelf als we varen kan ze er niet meer afstappen.
De vroedvrouw nam het nog al laconiek op, haar man was stuurman op de grote vaart en ze wist zo ongeveer
hoe de scheepvaart in elkaar zat.
S avonds hadden ze op de nieuwe zoon een borreltje gedronken, toen was de vroedvrouw wel boos
geworden, we hebben ons wel een beetje schandelijk gedragen, de ouwe zei op een gegeven moment, als je
nog langer zo boos blijft help ik, hij wees met een zwaaiende beweging met zijn vinger naar de vroedvrouw,
ondanks dat je zwanger bent, niet aan de wal.
Vuurrood van kwaadheid had ze geantwoord, ik ben helemaal niet zwanger.
Ja maar je bent ook nog niet van boord had de ouwe ladderzat geantwoord.
Het is dat Wieteke nog wat problemen had anders was ze zo van boord gelopen.
De andere dag, ben ik met de ouwe Velsen in gegaan, we hadden een bakfiets geleend, die halfvol bloemen
gekocht, daar is de ouwe in gaan zitten, zo zijn we naar boord gereden, daar heeft hij zijn verontschuldiging
aan geboden.
De vroedvrouw was aan dek gekomen, eerst had ze nog boos gekeken, maar was aan de wal gestapt op de
bakfiets gekropen en had gevraagd, rij maar een rondje door het dorp dan is alles vergeten.
De ouwe kon geen kwaad meer bij haar doen, maar ik moest mijn eigen te pletter trappen.
Bij z’on kapitein kan je best varen zei hij Ik heb bij hem aan boord een fijne tijd gehad. Het werd steeds
later, Dirk wilde eigenlijk wel naar huis, Willy zou als ze aangekomen was nog naar zijn kosthuis bellen, dus
draaiden ze er een eind aan.
Hij klopte aan de deur stapte binnen en hoorde de telefoon rinkelen, het was Willy die net thuis was
gekomen, een hele geruststelling met dit slechte weer.
Veel te vroeg was Dirk van huis gegaan, het leek wel of hij voor het eerst naar school ging, maar toch was
hij niet de eerste, er stonden al een paar andere jongens waarvan hij dacht dat ze ook wel voor hetzelfde
leerjaar kwamen.
Hij zag Hein op een muurtje zitten, zo te zien was hij gisteren niet vroeg naar bed gegaan.
Zullen we maar naar boord gaan, vroeg hij met een schorre stem ik heb er geen zin meer in.
240
Grijnzend kwam hij overeind, hij sloeg een arm om Dirk heen en zei, we zijn gisteren nog even na
gebleven, maar dat hadden we beter niet kunnen doen.
Het zal vandaag wel niet zo heftig worden dus let maar een beetje voor mij op dan zal ik je eeuwig dankbaar
zijn, hij beëindigde zijn betoog met een kallende boer.
De nieuwelingen dromden in het gebouw, met bordjes werd aangegeven wie en waar welk leslokaal hun
eerste les zou beginnen.
Gelukkig moesten Dirk en Hein in hetzelfde lokaal zijn, ze kozen twee tafeltjes naast elkaar.
Dirk vond het wel een raar gezicht voor een school, de oudste leerling was ongeveer veertig jaar of leek
althans zo oud.
De ochtend werd verdaan met kennis maken, een ieder moest iets over zich zelf vertellen waar en op welk
schip ze gevaren hadden.
Toen Dirk aan de beurt was, mompelde de leraar Gruno, Gruno, wat was daar ook al weer mee.
Ik zou het niet weten hield Dirk zich op de vlakte, wel vermoedend wat de man bedoelde, maar hij had geen
zin om voor de klas het verhaal van Wim te vertellen.
Hein vertelde dat hij van de Maasborg kwam, de rector haakte er gelijk op in, hoe is het met de baby vroeg
hij.
Je hoefde de rector niets wijs te maken merkten we, hij wist van ieder schip wel iets, wie weet wat hij nog
meer wist, we moesten maar een beetje oppassen.
Wat Dirk niet verwacht had was dat er twee meisjes tussen de leerlingen zaten.
Het bleken dochters van scheepseigenaren te zijn, waarvan natuurlijk verwacht werd dat ze in de voetsporen
van hun ouders zouden gaan lopen.
Hein zocht gelijk contact met de beide meiden, als hij meer belangstelling voor de meiden zou tonen als zijn
lessen dan zat hij volgend jaar weer in de schoolbanken, ik zou hem maar eens onderhanden nemen.
De eerste dag leverde niets op, Dirk had gedacht dat hij gelijk koersen moest berekenen, maar het liep een
beetje anders dan hij gedacht had.
Hein wilde na schooltijd eerst een paar biertjes drinken, Dirk liet zich niet verleiden en zei, ik moet naar
huis, de ouwe zal wel willen weten wat er op school gebeurd is, met een tot morgen wandelde hij naar zijn
kosthuis.
Dirk keek nog eens om en zag Hein met de twee meiden weg wandelen.
De ouwe zat al op hem te wachten hij liep achter hem aan naar de caravan, vandaag is er niets te melden
begon hij, je zal wel een paar boeken hebben gehad en een gesprek met verschillende leraren.
Ik hoefde hem niets voor te liegen hij wist kennelijk precies water zich op school afspeelde.
De hele week leerden ze niet veel bijzonders, in ieder geval niet iets wat Dirk al niet wist.
Steevast kwam de ouwe ‘s avonds voor het eten zijn borreltje drinken, en vroeg dan wat heb je vandaag
geleerd.
Zo gingen een paar weken voorbij, Dirk vond het soms wel moeilijk, omdat de ouwe op de Gruno het heel
anders deed dan de leraar op school.
Maar de ouwe hier had hem gezegd, doe nou maar wat de leraar op school zegt als je later aan boord bent,
kun je het wel op je eigen manier doen.
Hein zag ook wel in dat hij zijn best moest doen, anders werd het weer een flop.
Ze waren wel eens met de meiden van de klas een biertje wezen drinken maar thad was all.
Het werd ook eens tijd dat Dirk naar de werf ging, kijken hoe de Max er voor stond.
Hij had afgesproken met Hein dat ze samen met Willy als ze het weekend naar Delfzijl kwam om dan naar
de werf te gaan.
Het vroor al aardig en op het Damsterdiep werd al druk geschaatst. Met de meiden van de school en Hein
hadden ze al afgesproken om naar Groningen te rijden.
Er was ook een brief van zijn ouders gekomen, hoe hij het maakte of hij het naar zijn zin had in Delfzijl.
Als hij een weekend vrij had moest hij maar eens naar boord komen, het varen werd door het ijs voor hen
ook steeds moeilijker, ze zouden wel snel ingevroren raken.
Ze moesten naar Alkmaar en zouden wel niet verder komen dan Amsterdam.
Dat kwam eigenlijk goed uit als ze eens voor de sluis van Zaandam konden komen, was het gemakkelijk.
241
Eindelijk was het weekend, Dirk was een beetje zat van de schoolbanken, ze jeukten onder zijn kont.
Er was een brief van Leny gekomen, ze hadden van Zweden een reisje naar Engeland gedaan en vandaar
waren ze onderweg naar Bari in Italië.
Uitgerekend nu hij niet aan boord was gingen ze naar het zuiden, het was een leuke brief.
Ze wilde weer eens een reisje mee en naar de zon liet ze zich niet ontgaan, hij moest maar goed zijn best
doen, de bemanning was best goed, maar ze misten hem wel.
Bart was gevallen in de machinekamer en liep te hinken.
Wim had last van liefdesverdriet en vond het helemaal niet leuk dat ze naar de Middellandse zee gingen, hij
had liever naar Zaandam gegaan, maar lieverdbroodjes worden niet gebakken.
Joost bromde maar wat, maar kon best opschieten met Hendrik, die het altijd maar over, zien lieverd, had.
Dirk kon zich het levendig voorstellen hoe het leven zich afspeelde aan boord, hij was jaloers dat zij de
warmte tegemoet gingen, hij zat hier maar op die duffe school.
Vrijdagavond was Willy al in Delfzijl gekomen, maandag morgen zou ze weer terug gaan, ze gingen een
heerlijk weekend tegemoet.
Zaterdagmorgen haalden ze Hein van huis en reden met de auto van Willy’s vader, naar de werf.
Dirk had verwacht dat er niemand op de werf zou zijn, maar daar had hij zich in vergist, aan boord waren ze
druk aan het werk.
Er stonden een paar grote hete lucht kachels in de verblijven die de Max al een beetje leefbaar leken te
maken.
Ze dwaalden door de hutten, het rook er sterk naar vernis en verse verf, overal lagen onderdelen die nog
ergens gemonteerd moesten worden.
Willy stond te praten met de elektriciens die in de kombuis aan het werk waren.
Ze vroeg of ze wel een rek op de kookplaat kon krijgen in de maten die zij graag wilde hebben.
Zoals ze bij iedereen alles klaar kreeg, zagen deze mensen het als een gunst dat ze dat voor haar mochten
doen.
Ik de stuurhut miste Dirk de kaartenkamer.
Ouderwets verklaarden de timmerlieden, als je naar voren kijkt moet je het vaarwater kunnen vergelijken
met de kaart, dat zul je wel merken stuurman, in de praktijk is het gemakkelijker.
Overal staken kabels uit het de betimmeringen, wat daar allemaal aan bevestigd moest worden vroeg hij
maar niet.
Hein ook van een oud bootje komend keek zijn ogen uit, hij vond alles mooi, het mooiste vond hij het ruim
met de stalen bodem, even spuiten en schoon is het zei hij, hij had het wel eens gezien maar zelf had hij nog
nooit op zoiets gelopen.
Je moet goed om je heen kijken had Dirk gevraagd, we moeten iets vinden, wat niet goed is anders heb ik
niets te melden aan de ouwe.
Door het grote verschil van de oude en nieuwe schuit konden ze geen aanmerkingen maken.
Ik draai wel een brief in elkaar dacht Dirk bij zich zelf, zittend in zijn hut aan een heus echt bureau, boven de
deuringang was een koperen bordje geschroefd met stuurman er op, dat vond hij wel stoer.
Hein stapte met Willy binnen, zo hier zit je dus zei Willy, we hadden het kunnen weten vervolgde ze. Hij zit
al vast te genieten van zijn nieuwe status als stuurman, hadden we eerst moeten kloppen plaagde ze verder?
Ze werden geroepen voor een bakkie in de kantine, samen met de voorman die ergens en overal scheen te
zijn, bespraken ze nog een paar dingen, voor ze weer in de auto stapten om naar Delfzijl terug te keren.
Op de singel en het Damsterdiep werd druk geschaatst.
Dirk en Hein moesten eerst een paar schaatsen kopen, aan boord zou ergens wel een oud stelletje liggen
bedacht Dirk zich, maar Hein zei, kom op een paar goede ijzers zijn nooit weg. Na hun aankoop dronken ze
eerst een paar borrels tegen de koude, van een paar werden het er nog een paar, er kwamen een paar andere
mede scholieren in hun stam kroegje en die kon je toch niet voor hun hoofd stoten zei Hein.
De twee meisjes hadden gelijk vriendschap gesloten met Willy en zeiden we gaan vast op de singel
schaatsen en vroegen ga je mee.
Wordt vervolgd
poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani
Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza
Resort and swimmingpool and Fishing pool
Bed and Breakfast Honnybee 400 thb for 1 night .
Leeya resort swimming and fishing.
Gold filler jksuradee chonburie
Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani
Bemiddeling bij koop of verkoop goederen via gratis advertentie op deze weblog.
Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.
lowy.cremers.senior@gmail.com
udonthanicityweblog@gmail.com
van de redactie
lowy.cremers.senior@gmail.com
Wij hebben door de jaren heen dat we bestaan reeds 4 printers versleten.
Het waren altijd inkt printers soms met van die cartes en de laatste 2 met van die inktflessen aan de zijkant.
Altijd problemen omdat als je niet elke dag veel print die slangetjes dicht gaan slippen .En als de kop versleten was koste de reparatie net zo veel als een nieuwe inktprinter rond de 1500 thb.En moest je weer flesjes inkt kopen en het bijvullen was een kliederig zooitje.
Nu zijn we overgestapt op een Brother laser printer en das allemaal veel beter.
Geen geklooi meer met inkt maar met een toner das gewoon poeder maar werkt prima.
Je kan kiezen voor de simpele 3 in een scan,copy print.
In zwart wit als je alleen berichten wil copieren,en in kleur als je foto,s wil afdrukken.
Zit wel een groot verschil in.
Zwart wit met copy scan en afdrukken 3200 thb
Wil je die hebben die ook kleuren print dan kost hij snel 15.000 thb .
Hopende dat we onze lezers voldoende er over hebben bericht.
mvg Lowy Cremers udonthani
Heeft u ook ervaring met printers laat het ons weten lowy.cremers.senior@gmail.com
Gratis canonprinter ip 2770 aftehalen bij Redactie.
Zelf installeren. er zitten flesjes inkt gratis bij.
Tevens te koop aangeboden een epson scanner zgan voor 300 thb bij Lowy. op afspraak de redactie.
lowy.cremers.senior@gmail.com
Al 9 jaar de beste
3000 fans.FB lowy Cremers udonthani.
Ze kunnen niet meer om ons heen.
Hoofdstuk 22 belevenissen op de kustvaart 1960
Een bijdrage van een onzer fans.
Het was een spierwit hoofd deksel, ze zette hem op en bewonderde haar sieraad in de spiegel.
Ze wilde de agente bedanken, maar die was al weer van boord gegaan.
Ze ging naar de salon, en vroeg aan de ouwe, hoe heeft u dat voor elkaar gekregen, hier ben ik echt blij mee.
Hoeveel kost hij Kapitein vroeg ze, ik wil hem wel betalen hoor.
Beschouw het maar als loon voor het koken hier aan boord, antwoordde hij, ik heb zelden goedkoper
personeel gehad, glimlachte hij.
Ze kuste de ouwe op zijn wangen, hij kreeg er een kleur van, zo te zien was ze er echt blij mee. En dat alles
voor twee flessen drank.
De andere dag vertrokken ze afgeladen met een dikke deklast hout naar zee.
Met een zee die zich rustig hield begonnen ze aan de reis naar Hull.
Af en toe sneeuwde het wel een beetje, maar het was nog te warm om de Gruno onder een dikke laag te
bedekken.
Zo kwamen ze nog steeds genietend van het rustige weer, weer bij de sluizen van Holtenau.
De ouwe had al berekend wanneer ze in Hull zouden aankomen, maar zo als altijd, met een schip kun je niet
rekenen.
In Rendsburg was een stremming die wel de hele dag zou duren.
Het schutten duurde langer dan normaal, de ouwe werd er zenuwachtig van en ging maar eens vragen wat er
aan de hand was.
Er komt nog een Hollander in de sluis, jullie kunnen toch niet verder dan Rendsburg, vanwege die
stremming, was het antwoord van de sluismeester.
Met dat de ouwe weer naar boord liep, kwam de Maasborg om de hoek.
Wat heb ik je gezegd riep Berend, al van verre, we gaan jullie voorbij, maar daarom hoef je niet op ons te
wachten, lachend verdween hij weer in de stuurhut.
Toen de beide schepen geschut waren, voeren de Maasborg en de Gruno achter elkaar naar Rendsburg om
daar af te meren, in afwachting dat ze de stremming op zouden heffen.
Toen ze af gemeerd lagen, liepen Astrid en de ouwe naar de Maasborg om een praatje te maken.
Wieteke zat zielig op de bank in de salon, met een gezicht dat niet op iets goeds duidde.
Wat is er aan de hand, vroeg Astrid? Voel je, je niet goed, of moet de baby komen, glimlachte ze
gekscherend
Ik geloof het wel, antwoordde Wieteke met een zielig stemmetje, ik voel me niet goed, maar je mag niets
tegen Berend zeggen hoor, anders stopt hij mij hier in het ziekenhuis, het zal wel over gaan, het is nog veel
te vroeg, morgen zal het wel weer beter gaan.
Ze babbelden nog een hele tijd, tot Astrid zei, ik ga maar eens naar boord.
Ze stapte over de waterkering om aan de wal te gaan en zag de Gruno net vertrekken.
Ze stormde naar de brug en riep, hé ik moet nog overstappen!
Dan ben je nu te laat, lachte Berend, daar gaat jullie schip, dan vaar je toch met ons mee naar Brunsbuttel,
zo als het betaamde bij de levenswijze van Berend, had hij al weer een oplossing.
Maar bij ons aan boord weten ze niet waar ik ben en denken ze natuurlijk dat ik overboord gevallen ben.
Berend pakte de marifoon en riep, Gruno, Gruno kom er eens in.
Hier Gruno, klonk het met de vertrouwde stem van Joost.
Zeg als je Astrid zoekt, die is nog bij ons aan boord hoor, die vrouwen kletsen en kletsen maar en hoorden
niet dat we weer vertrokken zijn, nou zitten we met een verstekeling.
Hij wilde net zeggen, zal ik ze maar overboord gooien, maar op tijd had hij er erg in dat Wim wel eens mee
zou kunnen luisteren, Wieteke had hem het verhaal van Wim verteld.
Het bleef even stil op de lijn, je kon ze horen denken, Berend, klonk het terug als je heel zuinig op haar bent,
mag ze mee varen tot de sluis, anders moet ze maar even bellen dan komen we ze halen met de bijboot,
overigens we hadden haar nog niet gemist.
Lekkere lui zijn jullie, antwoordde Berend, als ik zo,n mooi ding aan boord had, bond ik ze vast lachte hij.
Astrid was er al mee verzoend dat ze een paar uur aan boord van de Maasborg was.
Wim had nou niet echt verzorging nodig, zijn wond was dicht, om eerlijk te wezen was ze een beetje
verliefd op het lidteken, het had wat liefs, iets om te knuffelen.
Ze dronken samen koffie in de salon, maar Wieteke voelde zich niet lekker, ze kreeg zelf ook wel het idee
dat de baby aanstalten maakte om op de wereld te komen.
118
Maar ze hield zich voor, dat hij maar moest wachten tot ze in Holland waren.
Tegen de tijd dat ze in Brunsbuttel geschut waren, was Wieteke weer zo ver op geknapt, dat ze de sprong
naar Holland wel welde maken.
Astris had haar wel gevraagd om een dokter te raadplegen in Bruns, maar daar wilde Wieteke niets van
weten, al dat gedoe was niets voor haar zei ze.
Zo voeren de Gruno en de Maasborg met de nacht voor de boeg de Elbe af.
Beide schepen voeren even snel, er was waarschijnlijk nog niets aan de hand met Wieteke
Anders hadden ze van de Maasborg wel via de marifoon geroepen dat het zo ver was met de geboorte.
Hoe ze van de Gruno zouden kunne helpen, wisten ze ook niet, want niemand had enige ervaring in dat soort
dingen.
Steeds verder brachten de verschillend gestuurde koersen de schepen uit elkaar
Dirk stond aan het roer, Joost was een beetje aan het rommelen in de kaartenkamer, Astrid zat op haar vaste
plekje, op het krukje in de hoek van de stuurhut, toen de Maasborg hen opriep
Gruno, als de baby er is, horen jullie het wel en dan mag je er eentje op pakken, neem de rekening maar mee,
verders wensen we jullie een goede reis tot de volgende keer, over en uit.
Dirk gaf ze antwoord, hing de hoorn op de haak en zei, tot de volgende keer, dat zal wel een tijdje duren.
Als er geen lading van Engeland naar Nederland is moet ik met de boot naar huis terug, dan is dit voorlopig
mijn laatste reis.
Zie je er tegen op vroeg Astrid?
Je bent nu lang genoeg aan boord, begrijp je het nu een beetje, als je eenmaal gevaren hebt er
aan verslaafd bent, vroeg Dirk
Het is wel en slecht weer, dan is het wat minder, maar het blijft mooi, als Willy aan boord is maakt ook het
slechte weer niets uit.
Maar straks ben je wel vaker bij elkaar antwoordde ze, dat is ook een voordeel, lekker knuffelen.
Dat hebben jullie nu toch, zei Dirk weer, of is Wim nog steeds niet ontdeugend geweest vroeg hij.
Vraagt Wim wel eens wat aan jou, of praten jullie wel eens over mij, vroeg Astrid.
Dirk voelde waar ze heen wilde, maar hij keek aandachtig naar het kompas en deed net of hij niet merkte,
dat ze ergens mee zat.
Wim heeft het altijd over jou, plaagde hij haar een beetje.
Plotseling hakte ze de knoop door en vroeg, hoe ging dat bij jou en Willy de eerste keer.
Niet dat je moet vertellen hoe jullie het deden, maar hoe is het er toe gekomen.
Dirk keek haar aan en zei, dat ging vanzelf, daar hoef je geen afsprak voor te maken.
Hij dacht er aan, toen in de stuurhut met Willy en glimlachte bij de herinnering.
Ja maar ik had al zo veel over Wim gehoord van Wil, dat ik dacht hij zal wel de eerste dag proberen om bij
mij in bed te komen, maar hij is de verlegenheid zelve, doe ik iets verkeerd?
Niks aan de hand hoor, stelde hij haar gerust, laat het maar op zijn beloop, als er niets gebeurd kun je later
ook geen spijt krijgen, als hete uit raakt. En onder de lakens, daar hou je Wim niet mee vast hoor.
Dirk vond het heerlijk zo,n vertrouwelijk gesprek in het duister, gehoord en niet gezien worden, hadden
Wim en hem, al vaker in een melancholieke sfeer gebracht, dan had Wim het steeds weer over thuis gehad,
waar je normaal nooit over sprak, discuteerden ze dan soms uren lang over.
Ook over Astrid, waren de gesprekken vaak gegaan, als hij dat allemaal zou vertellen, zou de zaak voor hen
een stuk gemakkelijker zijn, maar hij keek wel uit, in vertrouwen gezegd in vertrouwen gezwegen.
De verdere avond gingen de gesprekken over Willy en andere dingen, maar hij kon merken dat ze steeds
weer over Wim wilde praten.
119
Maar Dirk had geen zin om z,n vriend zijn gedachten bloot te leggen, ze moest er zelf maar achter komen.
Joost kwam in de stuurhut en maakte een einde aan hun vertrouwelijke gesprekken.
Dirk overdacht dat hij morgen zijn laatste roertorn zou maken.
De berichten waren, als ze niet op tijd leeg kwamen, was hun reis naar Rotterdam vergeven aan een ander,
dan zouden ze in ballast terug naar Finland varen, maar dan zonder hem.
Het zou hem benieuwen wie er aan boord zou komen, misschien wel een ouwe bullebak.
Die zou dan in zijn hut slapen, al die gedachten draaiden rond in zijn hoofd.
Toen ze de Humber in draaiden, vroeg de ouwe, Dirk vaar jij hem maar naar Hull want het zal wel een
poosje duren voor je weer een stuurrad in je handen krijgt.
De loods kwam aan boord en wilde het roer overnemen, maar de ouwe zei tegen hem, het is zijn laatste dag,
geef maar aanwijzingen als het nodig is, hij doet vandaag zijn eind examen zei hij er achteraan.
Zo iets had de loods nog nooit meegemaakt, maar hij vond het best.
Net als hij een nieuwe koers wilde opgeven, draaide Dirk al aan het stuurrad, dus liet hij hem maar begaan.
Voor Hull liep een dikke vloedstroom, die het onmogelijk maakte om kopvoor in de sluis te varen.
De loods stond op van zijn krukje, om te vertellen dat ze beter eerst op konden draaien voor dat ze de sluis in
koneden varen.
Maar Dirk was hem weer voor, Zullen we over stuurboord draaien loods, of denkt u dat het beter is om
bakboord rond te gaan?
Jij staat aan het roer stuurman, dus neem maar een beslissing, het maakt volgens mij niets uit, antwoordde
hij.
Zo als de ouwe verwacht had draaiden ze zonder de onnodige manoeuvres de sluis in.
Mijn complimenten stuurman zei loods bij het van boord stappen, voor mij ben je geslaagd.
Misschien zien we elkaar wel eens weer op een ander schip.
Het was waar Dirk al bang voor was, er was geen lading naar Nederland, ze konden wel laden maar voor een
meeneem prijs naar Zweden.
Dat is altijd beter nog, dan leeg varen bromde de ouwe, dus kan je maar beter hier vandaan naar huis gaan, ik
zal wel eens bellen voor een nieuwe matroos, die kan je trouwens niet meer vervangen, je zorgt maar dat je
als stuurman terug komt.
De enige troost was dat Astrid met hem mee zou reizen, ze was niet langer nodig aan boord. Wim zat wel
steeds te zeuren tegen de ouwe, dat hij nog zo duizelig was en dat hij niet zonder verzorging kon.
De ouwe lachte maar eens een keer, ik weet wel wat de bedoeling is zei hij, maar ze gaat nu naar huis, dan
mag ze van haar ouders een volgende keer gemakkelijker mee.
Dat lijkt mij wel wat ging hij verder, Leny, Willy en Astrid mee naar een mooie bestemming, maken we er
een vakantie reisje van.
Wim was gelijk enthousiast, hij zag het al voor zich, maar vanavond gaan we eerst eens uitgebreid stappen
besloot hij, de laatste dag aan boord moet verdronken worden.
Morgen op de boot kan jij uitslapen, zei Bart wij hebben het slechter, hier moet gewerkt worden.
Dirk maakte met Astrid zijn hut schoon, pakte zijn spullen in een bultzak die hij ergens aan boord had
gevonden en nu als eigendom beschouwde, als laatste ging de foto van Willy in de zak.
Hij ging op bed zitten en keek rond in zijn vertrouwde hutje. Astrid had de laatste emmer vuil water weg
gegooid en kwam naast hem zitten, sloeg een arm om hem heen en zei, de laatste nacht in deze hut, hoe vaak
heb je hier al geslapen, of samen met Willy wakker gelegen vroeg ze lachend?
Ik ben hier gekomen toen wist ik nog niks van de zee vaart, maar ik weet wel dat het nog wel een paar jaar
gaat duren voor ik aan de wal ga, maar je kan nooit weten, ik heb het hier altijd naar mijn zin gehad en zie er
als een berg tegen op om naar school te gaan.
Maar we gaan vanavond eerst stappen, de ouwe zal ook wel mee gaan.
Fris gewassen ging de bemanning van de Gruno ‘s avonds aan de wal, een pup was snel gevonden maar die
hadden geen piano, Wim wilde persé een afscheidslied spelen. De derde kroeg had een pierement, in de
vorige kroegen hadden ze al de nodige pilsjes gedronken, dat kwam goed van pas.
Wim schoof gelijk achter het apparaat en speelde zijn eigen lam, de tijd ging veel te snel.
In Engeland houden ze zich stipt aan sluitingstijd, jammer genoeg liepen ze al weer vroeg door de verlaten
straten van Hull.
120
Je kon nu toch wel merken dat de winter voor de deur stond. Astrid liep bibberend gearmd tussen de
ouwe en Wim in, de rest kwam er nog lang niet uitgeraasd achteraan.
Aan boord gekomen nodigde de ouwe iedereen nog uit, voor een borrel in de salon.
De ouwe ging staan met een glas in zijn hand en hield een toespraak, eigenlijk sloeg het nergens op wat hij
zei,, hij kon moeilijk de juiste woorden vinden, maar eindigde toch met de woorden, Ik heb veel jongens
zien komen en weer zien gaan, maar ik persoonlijk vind het jammer, dat Dirk van boord gaat, zelden heb ik
z’ on goede bemanning bij elkaar gehad.
Ik bedoel, ach zuip op, dan nemen we er nog één, doe je best en kom gauw terug.
Wim ging nog even met Astrid in de stuurhut om te knuffelen, ze voelde zich verdrietig ze wilde eigenlijk
wel naar huis, alleen omdat Wim aan boord was vond ze het leuk, maar het varen vond ze eigenlijk maar
niets.
Kom straks nog even bij me in de hut vroeg ze zachtjes aan Wim, het is voor ons voorlopig ook de laatste
avond.
Dirk lag nog wat te lezen in bed toen Wim in de hut kwam.
Hij pakte iets uit de kast, ik ga nog even bij Astrid kijken zei hij glunderend, morgen is ze weg , dan mag de
ouwe schelden wat hij wil, ik zie wel wat ervan komt.
Hij sloop voorzichtig naar de hut van Astrid, ze had geen licht aan gelaten, op de tast voelde hij waar ze lag,
sloeg de deken weg en kroop naast haar.
Het verbaasde hem toen hij voelde dat ze naakt onder de dekens lag. Voorzichtig hoor waarschuwde ze, als
de ouwe het hoort dan hebben we gedonder.
Maar de ouwe lag te slapen en vermoedde niet dat er bij hem aan boord iets gebeurde dat hij verboden had.
Toen Wim weer bij Dirk in de hut kwam, keek Dirk op van zijn boek.
Wim bukte zich en gaf Dirk een zoen op zijn wang. Je bent ook een schat zei hij, mijn nacht kan niet meer
stuk, glimlachend kroop hij in de boven kooi, Dirk keek hem zo tegen zijn blote marmotje aan, hij had zijn
onderbroek vergeten aan te trekken.
Wim keek nog over de kooirand heen en zei, sorry hoor maar we zijn jongens onder elkaar hé.
De andere dag kon niemand zijn draai vinden, het was wachten op het afscheid, er zouden twee vreemde
mensen uit Holland komen.
Vanwaar ze lagen te lossen, konden ze de veerboot zien komen, met dezelfde boot zouden Dirk en Astrid
naar Hoek van Holland terug varen.
Eindelijk kwam de boot aan, Dirk stapte op de slagersfiets, om de nieuwelingen op te halen.
Een grote stroom mensen kwam van de ferry af, hoe had Wim hij hem eigenlijk in de gaten gekregen toen
hij in Zaandam voor het eerst naar boord liep.
Daar kwamen twee mannen de gangway af met een koffer in hun hand.
Hij liep er heen en vroeg op z,n Hollands, moeten jullie naar de Gruno?
Op z,n Engels antwoorden de ene. I beg jour pardon, dat was dus een misser.
Weer kwamen er twee mannen naar beneden die hem wel geschikt leken voor de Gruno, maar waarom
zouden de twee nieuwe elkaar kennen bedacht Dirk zich.
Eindelijk kwamen er iemand met een bultzak op zijn rug naar beneden die om zich heen keek en iemand
anders met zijn hand de richting aan duidde van de Gruno, hij had natuurlijk de Hollandse coaster zien
liggen, en gedacht dat zal hem wel wezen.
Dirk liep naar de gangway en vroeg, spreekt u Hollands?
Wie zitten goed Marga, riep hij, met een sterk Overijsels accent, dit is er eentie van het schip.
Hij stelde zich voor als Hendrik, de matroos en dit is mien vrouw, sie is de kok.
Zelden had Dirk z’on sterk accent gehoord.
Hij was ongeveer dertig, omdat hij zei dat het zijn vrouw was zal ze ook wel die leeftijd gehad hebben, maar
het leek wel zijn dochter.
We stapelden de bagage op de fiets en liepen naar de Gruno. In een kwartier wist Dirk alles van het duo,
waar hij op gevaren had, dat hij het laatste jaar in een restaurant had gestaan waar zijn vrouw de septer had
gezwaaid.
Maar aan de wal was maar niks, dus de tent verkocht en weer naar zee.
121
Aan boord was er geen tijd meer om nog langer om te treuzelen, de bagage van Astrid en Dirk werden op
de fiets geladen, Dirk gaf de ouwe een hand, die keek hem lang aan en zei, als jij je best doet zal je er geen
spijt van krijgen en hou ons op de hoogte van de nieuwe schuit en nou weg wezen anders mis je de boot.
Wim liep met zijn arm om Astrid heen en kon het niet na laten om haar steeds weer te kussen.
Bij de douane was het echt gebeurd, nog een laatste kus en toen scheidde het hek de twee geliefden.
Wim sloeg zijn armen om Dirk heen en zei, je bent een fijne collega geweest, maak er wat van en kom gauw
weer terug.
Dirk en Astrid gingen naar het bovenste dek van de Ferry en konden van daar de Gruno zien liggen.
Ze zagen Joost aan een dekkleed sjorren, de nieuwe kok gooide net een emmer water over de boeiing.
Wim kwam net aan gereden, hij sprong van zijn fiets rende naar de stuurhut, om met een verrekijker op de
brug vleugel te verschijnen.
Hij speurde de ferry af en begon toen hij ons zag staan, uitbundig te zwaaien.
Astrid riep, Wim, Wim en begon spontaan te huilen.
Dirk sloeg zijn arm om haar heen en trok haar tegen zich aan, huil maar even zei hij, ik weet wat het is.
Een zware dreun van de scheepshoorn duidde aan dat de ferry ging vertrekken, kom zei Dirk we gaan wat
drinken.
Hij keek nog een keer naar de Gruno, zo klein en nietig leek ze, zo als ze daar lag, maar toch was ze stoer als
ze in slecht weer voer, Dirk voelde een wee gevoel in zijn maag, hij zou zo wel gillend overboord willen
springen, maar hij draaide zich om en trok Astrid mee naar de bar om wat sterks te drinken.
De overtocht was geen succes, ze moesten maar een beetje hangend zien te slapen, in een soort
vliegtuigstoel. Dirk was een paar maal aan dek geweest maar hij vond het maar niks.
Het was koud en het sneeuwde een beetje, hij gluurde aan de achterkant van de stuurhut door de ramen.
Een dienstdoende stuurman liep verveeld heen en weer, de schuit stuurde waarschijnlijk op en automatische
piloot, een stuurrad was helemaal niet aanwezig.
Hij ging maar weer onderdeks, ging naast Astrid zitten, die zat al half te dutten, ze legde haar hoofd op Dirk
zijn schouder zocht een gemakkelijk houding en ging slapen.
Dirk zat niet zo gemakkelijk maar hij durfde zich niet te bewegen omdat hij bang was dat ze wakker zou
worden.
Nu kon hij haar ongestoord bekijken, ze was best en knappe meid, mooie lange wimpers sierden haar ogen.
Hij was blij voor Wim dat hij z’on mooi meisje had, hij dacht wel dat het wat zou worden tussen die twee,
dat ze gisteren met elkaar geslapen hadden lag er dik bovenop, alhoewel Wim er niet over gesproken had, er
was trouwens ook geen gelegenheid voor geweest.
Hij kon het niet laten en pakte voorzichtig haar hand.
In haar slaap strengelde ze haar vingers om die van Dirk heen en sliep gewoon door.
S morgens vroeg kwamen ze in Hoek van Holland aan, op de kade stond Willy en Nico al te wachten.
Dirk omarmde Willy als of ze jarenlang weg waren geweest, hij zoende haar neusje die rood was van de kou,
ze waren al vroeg van huis gegaan, vertelde ze, het was nu nog maar net dag aan het worden.
Ze was niet te houden zei Nico, ze wilde al een uur eerder weg, maar jullie konden er nog lang niet zijn, kom
we gaan maar snel naar huis.
In Zaandam aangekomen zat moeder Zwart al te wachten met een verse pot koffie, ze knuffelde Dirk en zei
welkom thuis jongen.
Dirk ging in een stoel zitten, trok Willy op zijn schoot en dacht bij zich zelf, wel kom thuis maar voor hoe
lang.
Wordt vervolgd
poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani
Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza
Resort and swimmingpool and Fishing pool
Bed and Breakfast Honnybee 400 thb for 1 night .
Leeya resort swimming and fishing.
Gold filler jksuradee chonburie
Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani
Bemiddeling bij koop of verkoop goederen via gratis advertentie op deze weblog.
Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.
lowy.cremers.senior@gmail.com
udonthanicityweblog@gmail.com
al 9 jaar de beste,met 3000 fans,fb en eigen youtube kanaal.
ze kunnen niet meer om ons heen !!!!!
Van de redactie.
Grote drugsvangst .
Maken ze zich in NL ooit druk als ze ergens wat drugs afval zien liggen.
Er werd gevonden 200 miljoen methamphetamines tablets
300 kg heroine
ruim 500kg crystal nethamphetamine ice.
35.5 ton 162.000 liter precuursor chemicals
En dan te denken dat men zich in Nederland soms druk maakt om een wietplantage.
met dank aan onze sponsors.
poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani
Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza
Resort and swimmingpool and Fishing pool
Bed and Breakfast Honnybee 400 thb for 1 night .
Leeya resort swimming and fishing.
Gold filler jksuradee chonburie
Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani
Bemiddeling bij koop of verkoop goederen via gratis advertentie op deze weblog.
Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.
lowy.cremers.senior@gmail.com
udonthanicityweblog@gmail.com
te koop bevragen bij de redactie
zo een
soort konijn met kooi.
samen 500 thb
lowy.cremers.senior@gmail.com
Lowy Cremers senior
Beste fb genoten ,wij delen iedereen mede dat wij geen vriendschaps verzoeken acsepteren via FB.
De redenen is dat in het verleden door stalkers etc er misbruik van gemaakt werd.
Indien iemand ons iets wil laten weten kan dat alleen via email,dus ook niet met chatberichten want die openen we niet eens.
u kunt ons alles vragen en of mededelen via onze email
lowy.cremers.senior@gmail.com
udonthanicityweblog@gmail.com
al 9 jaar de beste
Eigen youtube kanaal 3000 fans,fb Lowy Cremers udonthani
Ze kunnen niet meer om ons heen !!!!
Een weblog tweetalig Nederlands/Engels
Ingezonden door een oner fans Huub Werkmans Changmay
Werknemers keren mogelijk terug naar kantoren en verkeer in opkomst, maar de avondklok en andere limieten blijven mogelijk nog minstens een maand van kracht.
De Nationale Veiligheidsraad zei dat het nodig was om de uitdijende uitbraak van het coronavirus onder controle te houden en stelde vandaag voor het noodbesluit met een maand te verlengen.
Secretaris-generaal generaal Somsak Rungsita (dat is als een dubbele generaal) zei vandaag tijdens een vergadering dat de raad heeft voorgesteld om het tot eind juni te verlengen omdat de COVID-19-uitbraak erger zou kunnen worden als de noodtoestand niet voortduurt plaats.
Zondag is het twee maanden geleden dat premier Prayuth Chan-o-cha het nooddecreet uitvaardigde, dat de lokale autoriteiten absolute macht verleende om uitgaansverboden uit te vaardigen, reizen te beperken, bedrijven voor luiken te censureren en de media te censureren als dat nodig werd geacht. Het werd later verlengd tot 31 mei.
Somsak zei dat de National Security Council – niet te verwarren met de Council for National Security, die twee junta’s geleden regeerde – binnenkort de uitbreiding van de COVID-19 taskforce en het kabinet zal voorstellen.
Het mandaat van de National Security Council is het bestrijden van bedreigingen voor de nationale veiligheid; Prayuth noemde eerder dit jaar bedreigingen voor het koninkrijk van sociale media als een van de prioriteiten.
Mensen bekritiseerden snel het voorstel als een poging om de controle over het publiek uit te breiden in plaats van de gezondheid te beschermen.
‘Je breidt het uit om de mensen te controleren, goed of fout?’ Facebook-gebruiker Wicharn Yatkonburi schreef.
‘Je bent bang voor iets anders. Voel je alsjeblieft empathie voor die mensen die hun baan verloren. Wat je ook doet, je denkt nooit hoeveel het de mensen zou beïnvloeden. Hoe zouden mensen die van mond tot mond leven, leven? ‘ Sutuch Khutchan schreef.
Meldingen van nieuwe gevallen, die eind maart een hoogtepunt bereikten, zijn sinds 27 april elke dag in de enkele cijfers gevallen. Drie werden vandaag gemeld, zonder dat er binnen twee weken sterfgevallen waren geregistreerd.
Hier onder staat de Engelse versie even scrollen .
Met dank aan onze sponsors
poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani
Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza
Resort and swimmingpool and Fishing pool
Bed and Breakfast Honnybee 400 thb for 1 night .
Leeya resort swimming and fishing.
Gold filler jksuradee chonburie
Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani
Bemiddeling bij koop of verkoop goederen via gratis advertentie op deze weblog.
Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.
lowy.cremers.senior@gmail.com
udonthanicityweblog@gmail.com
Workers may be returning to offices and traffic on the rise, but curfews and other limits may remain in place for at least another month.
Saying it was necessary to keep the fading coronavirus outbreak under control, the National Security Council today proposed extending the emergency decree another month.
Secretary-General Gen. Somsak Rungsita (that’s like a double general) said today at a meeting that the council has proposed extending it until the end of June because the COVID-19 outbreak could get worse if the state of emergency doesn’t remain in place.
Sunday will mark two months since Prime Minister Prayuth Chan-o-cha enacted the Emergency Decree, which handed absolute power to local authorities to enact curfews, limit travel, shutter businesses and censor the media as deemed necessary. It was later extended until May 31.
Somsak said the National Security Council – not to be confused with the Council for National Security which ruled two juntas ago – would propose the extension to the COVID-19 task force and cabinet soon.
The National Security Council’s mandate is to combat threats to national security; Prayuth earlier this year cited threats to the kingdom from social media as one of its priorities.
People were quick to criticize the proposal as a bid to extend control over the public rather than protect its health.
“You extend it to control the people, right or wrong?” Facebook user Wicharn Yatkonburi wrote.
“You are afraid of something else. Please feel empathy for those people who lost jobs. Whatever you do, you never think how much it would affect the people. How would people living hand-to-mouth live?” Sutuch Khutchan wrote.
Reports of new cases, which peaked in late March, have fallen into the single digits every day since April 27. Three were reported today, with no deaths logged in nearly two weeks.
Al 9 jaar de beste
3000 fans.FB lowy Cremers udonthani.
Ze kunnen niet meer om ons heen.
Hoofdstuk 21 belevenissen op de kustvaart 1960
Een bijdrage van een onzer fans.
112
Berend moest hartelijk lachen toen we hem vertelden, dat we een goede steun aan ze hadden gehad, in
Ipswich.
Je moest eens weten , hoe vaak nu nog de dunne poep mij door de broek loopt, vertelde hij, van de week
nog, we hebben een partij slecht weer gehad op de noordzee, er schijnt iets gebeurt te zijn achter ons, het
fijne weten we er ook niet van maar we hoorden een gesprek van een viskotter, maar we konden het niet
goed volgen, we zaten te ver weg.
Wanneer zijn jullie hier dan gekomen vroeg Wim.
Gisteren antwoordde Hein de stuurman, maar ze hebben ons de hele dag laten wachten, anders waren we al
leeg geweest.
Nu gaan we hier weer hout laden voor Velsen, dat komt wel goed uit dan zijn we net voor het weekend thuis.
Het kon hun allemaal niet schelen, of het nou snel ging of niet.
Ze praten gelukkig niet meer over het geval in de Noordzee,
Astrid merkte dat Wim gespannen werd toen ze over het slechte weer begonnen, maar even later lachte hij
weer, onze gastheer was een gemakkelijke prater.
Wieteke was ook een gezellige vrouw, ze had het steeds over het op komst zijnde kindje, ze wilde morgen
met de bus naar de stad en vroeg of Astrid met haar mee ging.
Ze moest nog het één en ander kopen en vond het leuk om in het buitenland wat te winkelen.
Ik heb heel wat nodig, want ik ben plotseling aan boord gekomen.
Wim porde Astrid in haar zij, ze begreep de wenk en ging ineens op en ander onderwerp over.
Wieteke keek haar vreemd aan, maar was al weer afgeleid door een baby verhaal.
Zullen we een borrel op de goede reis nemen stelde Berend voor, de whisky fles kwam tevoorschijn, de
vrouwen namen een glas limonade, om de baby niet gelijk als een zuiper op de wereld te laten komen zei
Wieteke.
De avond vloog om, afspraken werden gedaan voor de volgende dag.
Gelukkig en tevreden liepen Wim en Astrid in de nacht naar de Gruno terug.
Het sneeuwde weer, ongewone grote vlokken daalden met doodse stilte op de aarde.
Wat is het hier mooi he, zei Astrid, iedereen zou hier gelukkig kunnen zijn.
Rillend door de overgang van de warme salon en de frisse buitenlucht kroelde ze dicht tegen Wim aan.
Ik zou je straks onder de dekens kunnen warmen opperde Wim.
Dat zou je wel willen he ouwe snoeper, als ik straks in mijn bedje lig ben ik zo weer warm.
In gedachte zag ze het voor zich, samen met Wim in één bed, ze wilde niets liever, maar ze wilde nog een
paar reizen wachten.
Smorgens na het eten kwam Wieteke naar de Gruno gelopen, ze stelde zich aan de ouwe voor en vroeg mag
ik uw kok mee naar de stad nemen?
Wij hebben een echte kok aan boord, dus ik hoef niet perse te koken ik help hem wel, maar als ik naar de
stad wil, doet hij het alleen.
Ze babbelde honderd uit, ze kwam uit een oude zeemans familie, de ouwe kende haar vader wel, ergens in
het verleden hadden ze eens een paar weken bij elkaar ingevroren gelegen.
Toen lag jij nog in de luiers herinnerde de ouwe zich, en blèren niet te weinig, pestte de ouwe haar. En nou
heb je binnenkort zelf een kleine schreeuwer grapte hij verder.
Samen met haar nieuwe vriendin stapten ze in de bus naar de stad.
De wereld was één groot sprookje, bij ons in de stad wordt het gelijk een modderzooitje babbelde Wieteke,
hier was nog niemand door de sneeuw gelopen, alleen dieren sporen verraden dat ze niet de enige bewoners
op deze wereld waren.
In de stad aan gekomen liepen ze gearmd als twee oude vriendinnen, winkel in winkel uit.
113
Astrid kocht een paar dingetjes, dat je dat niet mee hebt genomen toen je naar boord ging, vroeg Wieteke.
Ik ben gedwongen aan boord gebleven vertelde Astrid, ik moest mijn vriend verzorgen.
Voor dat pleistertje aan zijn kin, vroeg Wieteke nieuwsgierig?
Nou dat pleistertje valt wel mee, antwoordde Astrid schuchter, gisteren hadden ze het er over, maar Wim wil
er niet over praten, dus sprak hij er gauw over heen.
Dat geval in de Noordzee dat ging over ons, Wim was diegene die overboord gevallen was en gelukkig is op
gevist door een kotter, aan boord hebben ze hem behandeld en naar Lauwersoog gebracht, toen heeft de
vrouw van de eigenaar hem samen met mij in Kiel, aan boord gebracht.
In het kort vertelde ze het hele verhaal, ook dat Wim het er soms behoorlijk moeilijk mee had.
Wieteke leefde helemaal mee en had haar arm door die van Astrid gestoken, als twee jarenlange vriendinnen
wandelden ze door de besneeuwde stad.
Wieteke vertelde dat Berend vroeger ook z,on wildebras was geweest, als het zo uit kwam gooide hij nog
wel eens de remmen los, maar ze gunde het hem, er kwam als kapitein ook zo veel op hem toe, dat hij wel
eens uit de band moest springen.
Ze zou hem straks wel missen, als ze thuis was voor de bevalling, ze moest nog drie weken, eigenlijk had ze
niet meer mee willen varen, maar ze konden niet buiten elkaar.
Met een paar dagen waren ze in Holland, ze hadden een huisje in Beverwijk.
Wieteke ratelde in één stuk door, de morgen was veel te snel voorbij. Moe geslenterd stapten ze in de bus
terug naar de haven.
Het leek wel of de havenwerkers een wedstrijd deden wie er het eerste leeg was de Gruno of de Maasborg.
De Gruno zou in ieder geval voor donker weer naar zee gaan, om in Rauma te gaan laden voor Hull.
Dirk had het niet meer naar zijn zin, nog één keer naar de Oostzee en dan zou de school wel beginnen.
Misschien als het wat langer duurde, dan kon hij geeneens meer mee, dan zou het in Engeland laden en
naar Nederland worden.
Eén voordeel zat er in, als hij nog een paar dagen over zou hebben, dan bleef hij in Zaandam wachten tot de
lessen zouden beginnen.
Als hij in de bak kwam keek hij om zich heen, en dacht als ze er maar geen rotzooi van maken.
Nu lag alles op zijn plaats, Wim was op zijn manier netjes, in donker moet je alles kunnen grijpen, zei hij
altijd.
Het was nog steeds mooi weer, toen ze leeg waren, werd er maar één kleed over de luiken gedaan, weer
moest hij er aan denken, nog twee keer de luiken dicht leggen, dan staat er een ander de keggen aan te slaan.
Hij moest er ook aan denken, dat Wim bij hem aan boord zou komen, als de nieuwe schuit klaar was, dan
zou Joost met allemaal vreemde jongens varen, al deze dingen spookten door Dirk zijn hoofd, hij moest zich
geen muizenissen in zijn hoofd halen en alleen aan de dagelijkse dingen denken.
Wim werkte als een harlekijn, alles deed hij zingend en lachend, hij liep steeds een zelf gemaakt liedje te
zingen, O Astrid, Astrid als ik jou niet had dan was ik iedere dag zat en meer van die onzin.
Als Dirk en Wim samen werkten, stuurde hij steeds het gesprek in de richting van Astrid, dat deed Dirk ook
vaak aan Willy denken.
114
Hoe zou ze het maken, wat zou ze aan het doen zijn.
De agent had twee brieven aan boord gebracht, één van Willy en één van zijn ouders, maar als hij ze twee
keer had gelezen kende hij ze haast uit zijn hoofd, als het aan hem lag, kreeg hij iedere dag een brief.
Ook moest hij vaak denken als hij in Delfzijl zat, dat Willy dan om het weekend zou komen.
Samen zouden ze dan in het kleine caravanetje huizen, afgesloten van de buiten wereld.
Ze waren nu leeg, de luiken gingen er weer op, de ouwe trok eens aan de luchtfluit, om Astrid te
waarschuwen, dat ze gingen varen, ze was nog even naar de Maasborg gelopen, ze was met Wieteke in eens
goede vriendinnen geworden.
Wim vermoedde niet dat de dikke buik van Wieteke, Astrid op rare gedachten had gebracht, ze keek steeds
stiekem naar de bolle bolling onder Wieteke haar rok en wenste dat zij ook in verwachting van Wim was,
maar dat zou wel een poosje duren voor het zo ver was.
Berend stond op de brug te praten met de ouwe, wenste hem een goede reis en vervolgde, misschien varen
we samen wel door het Kielerkanaal.
Ik kom je wel voorbij hoor, ga maar aan de kant, gekscheerde hij op zijn jongensachtige manier, ik vaar de
deklast uit je gangboord.
Hij hielp Astrid aan boord, kuste haar vluchtig op haar wang en vroeg, waarom vaar je niet met ons mee, als
de baby eerder komt, dan hebben we tenminste een verpleegster aan boord.
Ze zouden vanmiddag nog beginnen te laden bij de Maasborg, de Gruno zou eerst nog eens veertien uur
moeten varen, voor ze in Rauma waren, het was best mogelijk , dat ze gelijk aan het kanaal waren.
In een dikke sneeuwbui voer de Gruno de haven uit naar haar laadplaats, uit gezwaaid door de bemanning
van de Maaasborg.
Het wacht lopen begon weer zo als gewoonlijk, de ouwe met Wim tot middernacht en na twaalf uur, Joost en
Dirk.
Astrid had de wond van Wim weer schoon gemaakt en stond met de ouwe, het kunstwerk van de
vissermannen te bekijken.
Ik denk dat je in Rauma maar eens naar de dokter moet, om de hechtingen er uit te laten halen, sprak de
ouwe, zo te zien wordt je er niet lelijker op, zei de ouwe met een ernstig gezicht.
Astrid pakte voorzichtig het gezicht van Wim in haar handen, gaf een kus op het lidteken en zei, voor mij
blijf je altijd een knappe knul, hoor.
Wim voelde zich de gelukkigste man van de wereld en trok Astrid stevig tegen zich aan en fluisterde
zachtjes in haar oor, zodat de ouwe het niet kon horen, vannacht kom ik even bij je in bed hoor.
Ze stompte Wim in zijn zij en zei, dat durf je niet eens schijterd, ze plakte een pleister op zijn wang en ging
koffie zetten voor de avond, ze ging maar eens vroeg naar bed, het uitstapje in de stad had haar slaperig
gemaakt.
Heerlijk gedoucht, ging ze nog even op bed liggend een boekje lezen, maar al spoedig vielen haar ogen
dicht, in slaap gewiegd, door de licht slingerende Gruno.
Ze werd wakker door dat Wim op zijn hurken voor het bed zat en haar haren streelde.
Is het al weer middernacht murmelde ze, ze sloeg de dekens opzij, kom je even bij me liggen vroeg ze.
Wim stapte snel in bed en sloeg zijn armen om haar heen.
Je bent koud zei Astrid, doe je handen maar onder mijn pyjama.Wim streelde zachtjes over haar blote rug,
Astrid rilde van zijn koude handen, maar duwde zich nog half slapend, stevig tegen Wim aan.Voorzichtig
liet hij zijn handen over haar lichaam op ontdekkings reis gaan.
115
Astrid genoot met volle teugen van het liefdesspel wat al duizenden mensen voor hen hadden gedaan en wat
nog ontelbare geslachten na hen zouden doen.
Wim dorst niet tot het uiterste te gaan en verliet met tegenzin na een hele tijd zijn eigen bed, om in Dirk zijn
hut op het bovenbed, nog een paar uur te slapen.
Het leek hem, of hij helemaal niet geslapen had, toen de ouwe persoonlijk hem kwam wekken, om op wacht
te gaan.
Vroeg in de morgen kwamen ze op hun laadplaats aan, gelukkig was de sneeuw niet blijven liggen, dus
konden de werklieden gelijk beginnen met laden.
Astrid was al vroeg weer in de kombuis bezig, toen Wim haar van buiten komend opeens van achteren
omarmde, ze keek hem vragend aan.
Wat is er meisje van me vroeg Wim, ben je boos, heb ik iets gedaan wat niet mocht?
Helemaal niet gekke jongen van me, ik dacht dat jij wel boos op mij zou zijn, als ik het niet had gewild dan
had ik je gelijk wel het bed uit gegooid.
Wie heb je uit bed gegooid, vroeg Dirk die de laatste woorden van Astrid had gehoord, toen hij binnen
stapte, hij begreep wel dat het gesprek niet voor hem was bedoeld, maar wilde niet dat ze dachten dat hij hun
stond af te luisteren.
Ik ben vannacht even bij haar in bed gekropen, biechtte Wim op en ik vond het heerlijk.
Hij liet Astrid los en ging op het aanrecht zitten, moet je horen Dirk begon hij, dan zal ik je eens haarfijn
uitleggen wat we hebben gedaan.
Astrid pakte een handdoek en sloeg Wim er mee om zijn oren, hou je vunzige praatjes voor je, schoffie riep
ze, anders haal ik de kapitein er even bij, dan kan die gelijk mee luisteren, kan je gelijk je koffer pakken.
Als jonge honden stonden ze in het kleine kombuisje te stoeien.
Maar ze waren door het dolle heen, moet je horen vervolgde Dirk, Wim mee trekkend naar de messroom.
Luider dan nodig begon hij, ik was eens een keer met Willy alleen aan boord. Toen heb ik haar helemaal.
Dirk was naar het dienluikje gelopen, in de messroom waar normaal het eten door werd geschoven.
Hij tilde met een ruk het luikje omhoog, net zo als ze verwachten stond Astrid voorovergebogen naast het
luikje aan de andere kant te luisteren.
De twee pestkoppen brulden het uit van de lach, zelf niets vertellen, maar alles van een ander willen weten
hé, zei Dirk. De ouwe kwam net binnen en vroeg, heb ik wat gemist?
Dat zal Astrid u wel graag willen vertellen, kap, antwoordde Wim.
Ik kijk wel uit antwoordde Astrid, als ik dat vertelde stonden jullie gelijk aan de wal.
Ach waarom zou ik het niet vertellen zei ze, de ouwe aan een arm mee naar buiten trekkend.
Godver liet Dirk zich ontvallen, hij sloop snel naar de kombuis om onder de patrijspoort omhoog te duiken
en te horen wat Astrid aan de ouwe zou vertellen.
Te laat had hij er erg in dat ze er ingetuind waren.
De ouwe en Astrid keken plotseling tegelijk om een hoek van de deur naar binnen.
Zo zelf niets vertellen, maar wel willen horen wat een ander te vertellen heeft hé, lachend keken de ouwe en
Astrid naar de gebogen ruggen, van Wim en Dirk.
Luister sprak de ouwe, ik weet wel niet waar het over gaat, maar als jullie, wijzend op Astrid en Wim, nou
eens naar de dokter gaan en gelijk de stad eens gaan verkennen, vandaag hebben jullie vrij, neem het er maar
eens van, over een paar dagen gaat Astrid weer van boord en dan heeft ze alleen maar gewerkt, dus weg
wezen.
116
Gearmd liepen ze samen naar het door de makelaar opgegeven adres waar een dokter spreekuur zou
hebben.
Zittend op de behandelstoel trachtte Wim, in zijn beste steenkoolengels de oorzaak van de wond aan de
dokter te verklaren.
Aan een tafel met allemaal enge messen, stond een assistente wat te rommelen, van achteren leek ze
sprekend op iemand die ze niet thuis konen brengen.
Ze had een lange blonde paarden staart, toen ze zich omdraaide zagen we dat ze als twee druppels water op
Willy leek, alleen had ze geen pony.
Wim zat zo stom met een open mond naar haar te kijken dat ze in perfect Engels vroeg.
Wat is er ben je bang voor mij?
We vertelden dat ze een evenbeeld van een vriendin van ons was en dat haar vriend bij ons aan boord
werkte.
Ondanks de situatie bedacht Wim al weer een streek.
Zou u vanavond niet eens even langs kunnen komen, kijken hoe Dirk er op zou reageren, vroeg hij.
Ze vond het wel een leuke grap maar helaas had ze geen tijd vertelde ze.
Met een pincet en een schaartje haalde ze de hechtingen uit de wond en bekeek ze samen met de dokter het
resultaat.
Perfect Perfect, mompelde de arts, dat hebben ze mooi gedaan dat had ik niet beter gekund.
Een kwartier later stonden ze weer op straat, nu hadden ze nog de halve dag voor zich om te winkelen.
Het was maar goed dat Wim soms eens een sigaretje smokkelde daar hadden ze nu profijt van, Finland was
nou niet een van de goedkoopste landen.
Astrid wilde graag een echte bondmuts kopen, waar hier de meeste vrouwen mee liepen.
Maar zo veel geld had Wim nou ook weer niet verdiend. Dus keerden ze met rode oren en een koude koppen
weer naar boord terug.
De ouwe liep in het gangboord en vroeg schamper, is de poen nou al op?
Astrid vertelde dat ze geld te kort hadden anders had ze een mooie muts gekocht voor deze koude, ze wreef
met haar handen langs haar rode oren.
Had je z’on ding willen hebben vroeg hij en hij wees naar een naderbij komende vrouw die een pracht stuk
op haar hoofd had.
Het bleek de makelaar te zijn die de papieren kwam brengen en gelijk de stores zou verzorgen.
De ouwe loodste haar naar de salon.
Bart had net verse koffie gezet die nog na stond te pruttelen op de kookplaat.
Astrid bracht een paar kopjes en de pot naar de uwe en zijn bezoek.
Op de tafel lag de bondmuts van de agent.
Pas hem eens vroeg de ouwe, hij pakte het pronkstuk van de tafel en vroeg mag ze even? Knikkend naar
Astrid .
Ze zette hem op haar hoofd en keek in de spiegel, koket vroeg ze, staat hij me een beetje?
Schitterend antwoordde de ouwe, ik zal wel wat met haar regelen. Een paar flessen drank doen hier
wonderen.
Ze legde de muts weer op de tafel en liet de ouwe met de makelaar alleen.
Na het eten deden ze in de messroom nog een spelletje, het was lekker warm in het hutje het halve deurtje
stond open en in het schijnsel van de kadelampen zagen ze dat het weer was gaan sneeuwen.
Ze schrokken op toen er op de patrijspoort werd geklopt, de makelaarster kwam binnen met een papieren zak
die ze aan Astrid gaf en zei, een precentje van de kapitein
Astrid opende de zak, wel vermoedend dat er een bontmuts in zat, maar toen ze hem zag slaakte ze een
gilletje van verrassing.
Wordt vervolgd.
Elke dag een hoofdstuk,geef uw mening via
lowy.cremers.senior@gmail.com
Met dank aan onze sponsors
poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani
Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza
Resort and swimmingpool and Fishing pool
Bed and Breakfast Honnybee 400 thb for 1 night .
Leeya resort swimming and fishing.
Gold filler jksuradee chonburie
Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani
Bemiddeling bij koop of verkoop goederen via gratis advertentie op deze weblog.
Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.
lowy.cremers.senior@gmail.com
udonthanicityweblog@gmail.com
Recente reacties